De weg voorbij de schaamte
“Gitta moet zich weer zo nodig bewijzen”. Een opmerking die ik kreeg van een van mijn zes zussen naar aanleiding van mijn nieuwe website.
Au… Dat deed zeer. Mijn schaamtegevoel stak weer de kop op.
Schaamte is een steeds weer terugkerend thema in mijn leven. Dromen die ik me herinner uit m’n vroege jeugd, gingen daar heel vaak over: ik loop naar school en onderweg merk ik dat ik vergeten ben me aan te kleden. Ik loop of naakt of nog in pyjama over straat. Ik schaam me dood! En word meteen wakker. Die dromen maakten duidelijk dat het voor mij toen zaak was me te verhullen, ik mocht mezelf niet laten zien, want dan zou ik aan misprijzen ten onder gaan.
Ook herinner ik me een vriendinnetje dat me een vraag stelde. De vraag weet ik niet meer precies, maar ik weet nog wel wat mijn antwoord was: “Het ergste is als je niet bent aangepast, want dan hoor je er niet meer bij.” Ik herinner me ook nog haar nadenkend gezicht en mijn gevoel op het moment dat ik dit antwoord gaf. Ergens klopte het niet, dat wat ik zei.
En zo leefde ik mijn leven: verhuld en aangepast.
Af en toe kwam dat ware zelf er wel uit, gelukkig. Ik zag dingen gebeuren om me heen die niet klopten en soms zei ik daar wat van. Zoals de keer dat mijn moeder haar zussen vertelde dat ze helemaal geen passende handtasjes had. Ik zat erbij, hoorde dat aan en zei: “Jawel! U hebt een heleboel tassen! Een crème, een witte, een zwarte lak en een bruine!” Mijn moeder keerde zich kwaad naar me om: dat had ik nou toch echt niet moeten zeggen!
Het werd me heel duidelijk gemaakt dat dat echt niet kon, zulke waarheden zeggen en vooral ook dat het niet klopte wat ik hoorde of zag. Heel verwarrend allemaal.
Maar meestal probeerde ik in het plaatje te passen. Ik ging mee met wat ik geacht werd te denken en te doen.
Ik bleef dan ook veel te lang in relaties zitten die niet klopten of in een ‘club’ die niet bij me paste. Steeds weer met dezelfde soort argumenten in m’n hoofd: je hoort niet weg te gaan, je hoort je mond niet open te doen en als je dat toch doet, dan weet je toch dat je ongelijk hebt? Dat het niet klopt wat jij zegt? En het ergste: als je dat doet, hoor je er niet meer bij, ben je alleen. En ik paste me maar weer aan, liet me opnieuw overtuigen door anderen.
Terugkijkend ben ik een lange weg gegaan met vaak vallen en opstaan maar wel steeds vrijer in mijn doen en laten. Steeds opener en daardoor ook toegankelijker. Steeds meer mezelf. Geen verhulling meer. En daar hoort die website bij. Waarin ik laat zien waar ik in geloof, wie ik ben, wat ik graag doe, waar ik voor ga. Het is de weg van mijn ziel. Die is goed, waar en schoon.
Het is de enige weg die ik te gaan heb. Het is de weg voorbij de schaamte…
Gitta van Haagen is levensbegeleider en deelneemster aan jezielsplan.nl. Wil je meer van Gitta weten en van haar werk, raadpleeg dan haar site. Of stuur een mail