Reïncarnatie: wordt vervolgd!
Hoewel ik een goede t.v.-serie kan waarderen, zie ik met enige frustratie de woorden ‘wordt vervolgd’ verschijnen. Ik zou dan even om de hoek willen kijken om te weten hoe het afloopt. Tegelijk ben ik blij dat ik het einde juist nog niét ken. Dat ik weet dat er nog van alles te gebeuren staat voordat de serie stopt. In elke aflevering nieuwe avonturen en toch een doorgaande verhaallijn. En steeds: ‘wordt vervolgd’. Voor mij is reïncarnatie net zoiets. Een doorgaand verhaal in meerdere afleveringen. Eén van die afleveringen speelt zich nu af en heet ‘mijn leven’.
Reïncarnatie staat voor mij dus vast. Zó vast, dat ik steeds verbaasd ben om te merken dat het voor anderen niet zo vanzelfsprekend is. “Reïncarnatie? Geloof jij daarin?!” Ja dus. “Zoiets belachelijks! Nooit bewezen.” Ik ga niet in discussie. Niet meer. Elke scepticus krijgt van mij gelijk. Voor wie wil, is inmiddels meer dan genoeg informatie beschikbaar. Bibliotheken vol! Getuigenverklaringen, onderzoeken, argumenten. Maar wie er niet aan wil, zal zich door niets en niemand laten overtuigen. Het zij zo. Om als mens zo goed mogelijk te leven heb je de reïncarnatie-gedachte niet nodig. Maar mij geeft het bodem.
Op het moment dat mijn hart ermee ophoudt, zullen mijn lichaam, mijn denkkracht en emoties uitvallen. Datgene wat ik gewend ben ‘ik’ te noemen, zal ophouden te bestaan. Maar ‘ik’ is meer. Een onsterfelijke stukje bewustzijn komt vrij. Voor het gemak noem ik dat mijn Zelf, of ziel. Het deel dat al mijn leven lang probeert om die logge ballast aan te sturen, dat mijn lichaam is. Zoekend naar groeikansen heeft mijn ziel voor de huidige aflevering in grote trekken een script klaar gelegd, maar laat ‘mij’ verder vrij om daarop te variëren en te improviseren. Ik blijf vrij mijn leven in te vullen zoals ik dat zelf verkies. Met deze omstandigheden, met deze specifieke capaciteiten en met dit karakter. Als een beeldhouwer, die begrensd wordt door de vorm van het brok steen om zijn kunstwerk te scheppen, maar verder vrij in wat hij ervan maakt. Zelfs wanneer hij ontevreden is over het eindresultaat heeft hij onderweg kunnen leren van zijn fouten.
Onderweg, in elke aflevering opnieuw, zal er oponthoud zijn. We zullen soms koppig verzet leveren. Aan het einde van de hele serie zullen we echter niet ontkomen zijn aan de stille, maar permanente roep van de ziel. Een zacht herinneren, een diep heimwee stuwt ons voort.
We vertalen het naar menselijke liefde. Voor een partner of kind, een huisdier zelfs. Het komt voort uit een diepere laag, waar we intuïtief aanvoelen van hoe en wie we als mensen bedoeld zijn.
Door steeds opnieuw te reïncarneren begint de ziel als een magneet meer licht aan te trekken. Het geweten kan een hulp zijn om de juiste koers aan te houden. Net als ‘toevallige’ ontmoetingen, mijn intuïtieve weten, een persoonlijke crisis, gevoelens van mededogen, vergeving en mildheid. De onderweg opgelopen blauwe plekken geven aan waar ik me verhardde of verzette, in plaats van mee te zijn gegaan in de stroom. Steeds zal ik verder evolueren, ‘teruggroeien’ naar de Bron, het grote geheel waar ik vandaan kom. Het doel is duidelijk, het tempo mag ik zelf bepalen.
Hoe ver ik ben op mijn weg? Geen idee! Ik stel me het totale aantal levens voor als een rijk gedekte tafel waar ik uiteindelijk alles van op zal eten. Met graagte of met lange tanden. Misschien ben ik al snel aan de lekkerste dingen begonnen: het toetje, de champagne, de kers op de taart. Luxe levens, van adel, of beroemd en succesvol. Misschien ligt er nu nog een stuk droog en hard geworden brood op me te wachten, waar ik steeds omheen heb gegeten. Een moeizaam bestaan met ziekte, armoede, of uitputting. Wellicht is dat het laatste wat er nog te doen was en is de reis bijna ten einde.
Maatschappelijke status zegt daarom helemaal niéts over het punt van de ziel. Niemand in incarnatie is belangrijker dan een ander, hoezeer de maatschappelijke positie ook kan verschillen. We zijn gewoon in verschillende stadia bezig. Levend met verschillende opdrachten. We zijn al lang op weg of juist pas begonnen. Zijn wat sneller, of langzamer. Ik weet wel dat ik nog niet mijn hoogste zielenniveau bereikt heb, maar daar hoef ik me niet voor te schamen. Dat is slechts een kwestie van tijd. In meerdere levens doorloopt elke ziel het hele scala van menselijke mogelijkheden en ervaringen. Van roem en armoede, van held en schurk. ‘Bad guys are good guys too’. Oordelen over het zielenniveau van anderen kan dus niet en mag ook niet, want we kennen het grote geheel immers niet. Mijn eigen plaats daarin ken ik niet eens, laat staan die van een ander!
Ik hoef zelf er bij wijze van spreken alleen maar voor te zorgen dat ik aan het eind van deze aflevering mijn bureau heb opgeruimd. Dan kan ik ‘morgen’ meteen verder met wat ’gisteren’ bleef liggen.
Maar eerst trek ik de deur achter me dicht en ga naar huis.
Dit artikel is ontleend aan het boek van Jeanette Peters “Wie bezielt mij. Het alledaagse bespiegeld”