Ongevraagd gekregen. Jeanette Peters
Ik kreeg van een vriendin, die zelf ook niet meer wist hoe ze eraan kwam, de volgende tekst:
Ik vroeg om kracht en ik kreeg moeilijkheden om me sterk te maken
Ik vroeg om wijsheid en ik kreeg problemen om op te lossen
Ik vroeg om moed en ik kreeg gevaren om te overwinnen
Ik vroeg om liefde en ik kreeg mensen om te helpen
Ik ontving niets van wat ik vroeg
Ik kreeg alles wat ik nodig had
Zo’n tekst gaat over spiritualiteit van alledag. Overgeven, loslaten, vertrouwen. Niet wat ik verwachtte, maar desalniettemin: antwoorden op mijn vragen. Maar o, dat verzet ertegen in het dagelijks leven! ‘Dit is teveel gevraagd, dit hoef ik niet aan te gaan.’ ‘Ik kon er niets aan doen, het is de schuld van…’ ‘Misschien is het niet juist nee, maar iedereen doet het immers.’ ‘Ik héb het vergeven, maar vergeten zal ik het nooit!’ Naar believen aan te vullen met honderd andere goede en nog betere redenen waarom ik vandaag, of tegenover deze persoon, of alleen in deze specifieke situatie alles overboord mag gooien wat ik op andere momenten zo belangrijk zeg te vinden. Hoewel dit soort woorden de waarheid zo mooi kunnen vertolken, vooral op papier, heb ik ze soms toch niet graag al te dicht op de huid.
De meesten van ons hebben lang genoeg geleefd om te weten dat het klopt: dat momenten van tegenslag soms werkelijk een geschenk in zich meedragen. O nee, niet ter plekke. Dan zag ik geen geschenken. Ik zag slechts Lijden! Onrecht! Kan niet meer! Verpakt in zwart papier met een zwarte strik erom. Grommend van frustratie als ik in zo’n periode weer een paar van die prachtige spirituele waarheden las. ‘Geef je over aan de stroom’, terwijl ik woedend en bang het gevoel had te verdrinken. Humor, die prachtige gift, was dan al helemaal ver te zoeken.
Maar achteraf, altijd weer achteraf, na een dag, na een jaar, dan zag ik het ineens. Al was het maar voor een stukje. Het antwoord op het ‘waarom’. Alsof een reep zon ineens door een donkere wolk straalde. Zag ik ineens wat die ene situatie me had opgeleverd. Want tussen kosten en baten zit een koppeling. Nooit baten zonder dat je er ook iets voor betaalt, maar ook nooit kosten zonder dat je er iets voor terug krijgt! Als ik daarvoor openstond, meestal pas achteraf, kon ik wel zien hoe die droevige scheiding me naar mezelf had gebracht. Hoe ik sterker was geworden na die periode van overspannen zijn. Die ziekte, die me nu even helemaal niet uitkwam (ja, wanneer wel?!), had me dichter bij mijzelf gebracht.
Iedereen roept zijn eigen lessen op. Globaal genomen hebben die steeds een zelfde thema. Al líjken ze steeds in een ander jasje te zitten.
Ik moet erkennen dat ik kennelijk nogal halsstarrig ben. Geneigd de allerkortste weg te zoeken tussen A en B. Oplossen! wil ik liefst elk probleem dat op mijn weg komt. Er vanaf zien te komen en wel zo snel mogelijk! Hoewel moeizaam, begin ik toch ook te beseffen dat ‘toelaten’ in het leven vaak belangrijker is dan de hobbels onderweg zo snel mogelijk kwijt zien te raken. Wachten. De emoties, het niet weten, op de koop toe nemen, in plaats van trappelend van ongeduld ‘weg! weg!’ te roepen. Wanneer ik daartoe in staat ben, kan ik sneller door de volgende fase heen. Die van de verwerking. Dát heb ik dan in elk geval geleerd.
De aardse lessen leren, het valt vaak niet mee. Maar eerlijk is eerlijk: zou ik in staat zijn te leren, echt te leren, in tijden van voorspoed? Dan kom ik immers al heel snel in een status quo uit van ‘lekker blijven zitten waar je zit en verroer je niet’? Dan ben ik toch niet zo gek om daar iets aan te willen veranderen? Dus word ik soms weer eens stevig in mijn nekvel gepakt en op de volgende klus gezet, waar ik dan maar weer zuchtend aan begin.
Niet wat ik vroeg, maar blijkbaar wat ik nodig heb. Wat moet ik nú weer gaan leren?!